توافقی رسمی میان تعدادی کتابخانه دانشگاهی است که بر اساس آن، هر کتابخانه می‌تواند مدارک مورد نیاز کاربران خود را که در مجموعه‌اش موجود نیستند از سایر کتابخانه‌ها امانت گرفته و به کاربر خود تحویل دهد. پژوهشگاه علوم وفناوری اطلاعات ایران هماهنگ‌کننده و متولی طرح امین است.
در طرح امین، کاربر درخواست خود را به کتابخانه دانشگاه خودش تحویل می‌دهد و سپس کتابخانه منبع مورد درخواست را از یک کتابخانه دانشگاهی دیگر امانت گرفته و به کاربر خود تحویل می‌دهد. کتابخانه‌ها در این طرح با پرداخت هزینه، نوعی کوپن به نام «بهامهر» دریافت می‌کنند که با استفاده از آن‌ها از خدمات یکدیگر بهره می‌برند. پیشینه این طرح به خدمات امانت بین کتابخانه‌ای بازمی‌گردد که در سال ۱۳۴۹ توسط ایرانداک در میان کتابخانه‌های دانشگاهی ایران شروع شد. آن طرح به دلیل مشکلاتی از جمله روند کند خدمات ناکام ماند. در سال ۱۳۶۲ این طرح بار دیگر اجرا شد و از کوپن بهامهر به عنوان فرم جایگزین برای تسهیل خدمات استفاده شد. این طرح این بار هم به دلیل همکاری نکردن کتابخانه‌ها ناکام ماند. در سال ۱۳۷۶ ایرانداک برنامه‌ای به نام «طراحی یک سیستم جدید امانت بین کتابخانه‌ای» را به منظور راه‌اندازی مجدد طرح اجرا کرد که طرح جدید «امین» نام گرفت. امین رسماً از سال ۱۳۷۹ آغاز به کار کرد.